Cynolebias: Echte jaarlijkse Killivissen die een iets andere behandeling vragen dan de Oost Afrikaanse Nothobranchius.
Naar Zuid Amerikaanse Killies wordt vaak verwezen als men het heeft over echte jaarlijkse vissen. Dat betekend dat ze leven in kleine poelen en wanneer de poel opdroogt het enige wat overblijft zijn de eieren die in de modder zijn gelegd.
De kleine vissen leven slechts een seizoen en moeten hierop inspelen. Zodra het regenseizoen weer begint, komen de eieren na een paar uur uit en beginnen zich te voeren met een goot aantal miniscule levensvormen die zich in de poel bevinden. De poel is al snel gevuld met een zwerm infusoriën, kleine ongewervelden en andere microscopisch kleine organismen. Als gevolg daarvan hebben ze een overvloed aan voer en de kleine visjes groeien snel aangezien de poel waarschijnlijk niet heel lang water zal bevatten. Na ongeveer zes weken bereiken ze seksuele volwassenheid en beginnen met voortplanten.
Een andere manier waarop ze zijn aangepast aan de korte duur waarin het water beschikbaar is, is dat niet alle eieren zijn geprogrammeerd om uit te komen bij de eerste regen. Als het water slechts een paar dagen beschikbaar is, dan sterven alle jongen die zijn uitgekomen. Maar de eieren die achterblijven wachten op de volgende regen en zorgen voor de volgende populatie in het komende seizoen. Sommige van deze eieren kunnen jaren slapend blijven en toch levensvatbaar zijn.
Veel van deze echt eenjarigen zitten in het geslacht Cynolebias. Ze lijken een beetje op het geslacht Nothobranchius (kleine kleurrijke visjes waarvan de eieren een rustperiode nodig hebben voordat ze uitkomen). Het grootste verschil tussen deze twee groepen is de manier waarop de eieren worden gelegd.
– Nothobranchius legt zijn eieren op het oppervlak van wat je ook als medium voor dit doel zou willen gebruiken. Ik heb zand, turf etc gebruikt.
– Cynolebias heeft een dikke laag turfvezel nodig. Het parende koppel duikt samen diep in het turf en legt hun eieren terwijl ze volledig zijn verborgen onder het oppervlak. De hobbyist gebruikt deze informatie en past zijn kweek procedure zodanig aan dat ze relatief eenvoudig te kweken zijn.
Ik had gemiddeld succes met de soort die ik in mijn bezit had (Cynolebias multilineata). Ik vul een 500 gram boter kuipje met turf en doe daar het deksel op. Dan knip ik een gat van 2,5 centimeter in het deksel waardoor het koppel naar binnen kan. Ze belonen mij door het turf te vullen met eieren. Ik berg de eieren dan zo’n 3 tot 6 maanden op nadat ik de bal met turf heb gedroogd. Wanneer dit weer in het water wordt geplaatst krijg je binnen een uur of zes een overvloed aan jongen die klaar zijn om te eten.
Twee maanden geleden had ik wat pech met mijn kweek aquarium waarbij alle vissen dood gingen. Ik dacht dat ik deze soort kwijt was. Maar door wat geluk vond ik nog een zak met turf en plaatste de turf in het water. De volgende dag had ik weer zo’n 30 jongen. Deze generatie doet het goed en heb recentelijk de eerste eieren mogen oogsten.
Dit is gewoon een fantastisch mooi klein visje en niet al te moeilijk om te houden.
Eerste publicatie: Newsletter of the Tri-State Aquarium Society, Huntington, W.V. juli 2000
Bron: Aquarticles (niet meer aanwezig)
