Moenkhausia

Het geslacht Moenkhausia is in 1903 beschreven door Carl H. Eigenmann. Het geslacht is vernoemd naar W.J. Moenkhaus, een vriend van de heer Eigenmann.

Ze maken onderdeel uit van de familie der Karperzalmen ofwel Characidae. Momenteel zijn er meer dan 80 soorten toegekend aan dit geslacht. Dat maakt Moenkhausia het grootste geslacht in de familie.

Deze Karperzalmen kunnen een lengte bereiken van zo’n 3,5 tot 10 centimeter. Ze komen voor in een groot deel van Zuid Amerika.

Aquarium

Moenkhausia zijn in een aquarium goed te houden. Het zijn wel scholenvissen en houden van wat zwemruimte. Hou daarom als stelregel aan dat het aquarium meer dan tien keer hun lichaamslengte moet zijn.

Er zijn twee soorten die al heel lang in het aquarium worden gehouden: Moenkhausia sanctaefilomenae – Roodoogzalm en Moenkhausia pittieri – Diamantzalm. Deze twee soorten worden in de meeste aquariumwinkels regelmatig aangeboden. De andere soorten komen minder vaak voor en zijn vaak alleen via de gespecialiseerde winkels verkrijgbaar.

Taxonomie

Net als bij veel andere Characidae is de manier van indelen van de soorten en geslachten, gebaseerd op de beschrijving van meer dan een eeuw geleden. Destijds had men nog niet de middelen zoals röntgenfoto’s en DNA sequencing, die we nu wel tot onze beschikking hebben.

Er werd een combinatie van morfologische kenmerken voorgesteld en het wordt nog steeds gebruikt om het geslacht te diagnosticeren: de schubben op de zijlijn zijn volledig poreus, de bovenkaak (premaxilla) heeft twee tandrijen, de binnenste rij met vijf tanden en staartvinkwab gedeeltelijk bedekt met kleine schubben.

Omdat deze kenmerken niet geheel uniek zijn voor het het geslacht Moenkhausia is het onzeker of dit geslacht in de huidige vorm en naam blijft bestaan.  De geslachtsnaam krijgt in de wetenschap dan ook de term Incertae sedis mee. Nieuw onderzoek geeft ons in de toekomst mogelijk meer informatie.

Copyright foto

Peter Maguire

Referenties

Moenkhausia lepidura (Kner, 1858) (Characiformes, Characidae): osteology and relationships