(Allen, 1981)
Popondetta Blauwoogje
Soortbeschrijving
Toen Pseudomugil connieae voor het eerst ontdekt werd, werden ze abusievelijk beschreven als Pseudomugil furcatus, een soort die beschreven is door Nichols in 1955, en later ondergebracht in een nieuw geslacht, genaamd Popondetta. Toen Gerald Allen besefte dat het om een nieuwe soort ging, noemde hij ze Popondetta connieae naar zijn echtgenote Connie (Lagos) Allen. Toen men ontdekte dat het geslacht Popondetta reeds bestond, herbenoemde hij ze als Popondichthys connieae. In 1989 werden ze echter ondergebracht in het geslacht Pseudomugil, waartoe ze tot op de dag van vandaag behoren..
De mannen zijn eenvoudig van de vrouwen te onderscheiden door hun fellere kleuren en langere en meer uitgerekte rugvin. De lichaamskleur is geel-groen bij zowel mannen als vrouwen. De rugvin en anaalvin van de mannen hebben een brede witte of gele buitenste zoom en een zwarte band over het midden. De buitenste rand van de eerste rugvin is geel. Vrouwen zijn gelijkend gekleurd, maar niet zo intens en ze hebben veel kleinere vinnen, waarop de gedetailleerde tekening van de mannen ontbreekt. Ze hebben een matig samengedrukt en langgerekt lichaam en groeien uit tot een lengte van ongeveer 5 tot 6 cm.
Verspreiding en leefgebied
Pseudomugil connieae werden aanvankelijk verkregen in 1978 uit de Auga en Avindo Creeks, in de buurt van Popondetta, gelegen aan de Noordkant van de centrale bergketen, oostelijk Papua New Guinea. Zij zijn veel voorkomend in de buurt van Popondetta en zijn gevangen op een aantal locaties binnen een straal van 25 km.. Ze worden gewoonlijk gevonden in kleine heldere relatief snelstromende zoetwaterstroompjes. De temperatuur en pH in deze stroompjes variëren van 24~27° Celsius en 7.7~7.9. Maar in 1982 rapporteerde Heiko Bleher dat hij ze had gevangen in brak water in het lagere deel van de Popondetta Rivier.
Opmerkingen
Deze soort is de eerste keer gevangen door Gerald Allen en Brian Parkinson in 1978. Zij vingen ongeveer 200 exemplaren. Er trad echter veel sterfte op en slechts acht exemplaren overleefden de reis terug naar Australië. Uiteindelijk werden er kleine aantallen gekweekt en die gingen rond in de Australische hobby. Ze waren echter nooit ruim verkrijgbaar in de hobby en deze kleine groep vormde de basis voor alle populaties in Australië, die nu bijna verdwenen zijn, als ik dat mag toevoegen. Heiko Bleher verzamelde levende exemplaren in 1982 en deze zijn gekweekt en verspreid in Europa en vormen het grootste deel van het momenteel in Europa verkrijgbare bestand. Ik verkreeg het eerst in 1992 een bestand en kweekte ze voor het eerst in januari 1993. Een aantal daarvan werd naar Europa gezonden in 1994, alwaar er op dat moment niet veel verkrijgbaar was.
Pseudomugil connieae is een schitterend blauwoogje en ze zijn felbegeerd door aquariumliefhebbers. Het is erg belangrijk, in regelmatige gedeeltelijke waterverversingen te voorzien, aangezien ik gemerkt heb dat deze soort niet houdt van oud en zuur water. De sleutel naar succesvol houden van Pseudomugil connieae in gevangenschap is excellente waterkwaliteit. Dit kan eenvoudig gerealiseerd worden door regelmatige gedeeltelijke waterverversingen. Ze zullen hun beste kleuren vertonen als ze gehouden worden in een dichtbeplant, gedeeltelijk beschaduwd aquarium. Dit is evenwel niet strikt noodzakelijk voor het succesvol houden in gevangenschap. Ik heb ze gekweekt en grootgebracht in gevangenschap in de volgende watercondities: temperatuur 19~31°C, pH 7.6~8.2, hardheid 90~150 mg/liter, kalkgehalte 40~65 mg/liter and geleidbaarheid 369~663 µS/cm. Ik ben ervan overtuigd, dat u zult merken dat het meeste huishoudelijke water dat geschikt is voor menselijke consumptie ook geschikt zal zijn voor het voortdurende houden van deze soort in gevangenschap. De eieren blijven kleven aan waterplanten en ze komen na ongeveer 15 dagen uit bij een temperatuur van 25° Celsius. De maaginhoud van diverse wildvang exemplaren gaf aan dat hun dieet voornamelijk bestaat uit kleine schaaldiertjes en insectenlarven met een klein aandeel algen.
Opmerking
Pseudomugil furcatus mannetjes hebben zwarte zomen aan de staartvin. Dat zul je bij Pseudomugil connieae’s niet aantreffen. Ondanks dat beide soorten best wel iets op elkaar lijken, kruisen ze NIET. Althans, er zijn geen voor zo ver ik weet geen gevallen bekend van kruising. Er is eigenlijk onder de Pseudomugil-soorten bijzonder weinig kruisingen gemeld (in tegenstelling tot de regenboogvissen!). Er zijn wel kruisingen tussen de diverse ondersoorten (dus een Pseudomugil gertrudae van de ene vindplaats kruist wel met een Pseudomugil gertrudae van een andere vindplaats).
Inteelt ligt natuurlijk wel op de loer. Het onbeperkt doorkweken met dezelfde stam heeft onvermijdelijk degeneratie tot gevolg. Kijk maar naar de Pseudomugil gertrudae’s in de winkels. Die hebben nog maar bijzonder weinig kleur op het lijf.
Bij de Pseudomugil furcatus komen wel wat kleurvariaties voor in dezelfde kweek (ik kweek met Pseudomugil furcatus en ook met Pseudomugil connieae). De kleurvariaties zijn miniem en betreffen dan inderdaad oranje puntjes op vinnen e.d.
Auteur
Adrian R. Tappin – Home of the Rainbowfish
Hansopje
Bert Evers
Copyright foto’s
Gunther Schmida
Literatuur
Allen, G. R. (1981). Popondetta connieae, a new species of rainbowfish (Melanotaeniidae) from Papua New Guinea. Revue française d’Aquariologie 8 (2): 43-46.
Allen G. R. (1987). Popondichthys, a replacement name for the melanotaeniid fish genus Popondetta. Japanese Journal of ichthyology 33 (4): 409.
Allen, G.R. (1991). Field guide to the freshwater fishes of New Guinea. Christensen Research Institute, Madang, Papua New Guinea.
Crockford, B. (1984). The genus Popondetta. Fishes of Sahul 2(2): 66-68.
© Copyright
Updated December, 2008
