Herichthys tamasopoensis
Herichthys tamasopoensis, die deel uitmaakt van de Herichthys cyanoguttatus-groep, werd in 1993 beschreven door Juan Miguel Artigas Azas. Deze cichlide komt voor in het tamasopo-gebied, waarvan de naam dus werd afgeleid.
Karakteristieken
Herichthys tamasopoensis een ondieper lichaam dan zijn soortgenoot Herichthys carpintis en blijft ook kleiner, namelijk ongeveer 18 cm. De grondkleur is geelachtig groen tot grijsachtig groen. In aquarium verdwijnt echter de gelige kleur. De kop en de lippen hebben een groene kleur en de ogen en kieuwdeksels hebben een lichte paarse kleuring. Op het lichaam vindt men een groot aantal kleine mooie geelachtige tot lichtblauwe iriserende stipjes van ongeveer 1 mm doorsnede, die aan de basis van de vinnen in de grootste aantallen aanwezig zijn. Op de zijkant van het lichaam, vindt m’n 7 opeenvolgende zwarte vlekken. De voorste vlek is soms afwezig. De laatste vlek ligt op de staartwortel.
De broedkleur van Herichthys tamasopoensis is vrij aantrekkelijk. De grondkleur verandert naar geelachtig wit. De eerste zwarte vlek verdwijnt en de zes overblijvende vlekken lopen uit tot dwarsstrepen. Een mooie zwarte kleur ontwikkelt zich, lopende van de lippen, naar de buik toe tot aan de aarsvin, dit met de buikvinnen en de basis van de borstvinnen meegerekend. De paarse kleur op de kieuwdeksels verdiept, samen met de zalmkleur op het voorste deel van de rugvin
Geslachtsonderscheid
Volwassen mannen ontwikkelen een bultvorming. Vrouwtjes blijven kleiner.
Verwante soorten
De meest verwante soorten betreffen deze uit de Herichthys cyanoguttatus-groep, met name Herichthys cyanoguttatus en Herichthys carpintis, Herichthys minckleyi.
Verspreidingsgebied/Natuurlijk biotoop
Het verspreidingsgebied van de Herichthys tamasopoensis bevindt zich te Mexico, Tamasopo, in de hoofdstroom en de zijrivieren van de Rio Gallinas, die op zijn beurt een zijrivier is van de Pánuco. De Rio Gallinas wordt van de Rio Tampaón gescheiden door de vrij indrukwekkende Tamul waterval.
De pH varieert tussen 7,8 tot 8,3. Het water is er meestal helder. De watertemperatuur varieert, maar is het laagst in de zijrivier Rio Frio, waar de maximum temperatuur tijdens de droge temperatuur 22°c bedraagt. Tijdens het regenseizoen eind mei tot eind oktober kan de temperatuur teruglopen minder dan 18°c.
In het habitat van Herichthys tamasopoensis worden geen planten aangetroffen en wordt hun biotoop gekenmerkt door rotsachtige soms kalksteenslaghoudende bodems. Deze waterlopen hebben een breedte, schommelend tussen 5 en 30 meter. De diepte kan oplopen tot 15 meter, maar is meestal ongeveer 2 tot 3 meter. Er heerst een matige tot matig snelle stroming. De rivierbodems worden rijkelijk voorzien van drijfhout.
In bepaalde gebieden van het habitat van deze cichlide is door industrie het water vrij hard vervuild, waardoor in een groot deel van zijn verspreidingsgebied alle leven werd uitgeroeid.
Herichthys Tamasopoensis leeft samen met een aantal andere vissen. Namelijk de levendbarenden Xiphophorus montezumae, Poecilia mexicana en Gambusia panuco en Xiphophorus continens in de bovenstroom van de Rio Ojo Frio. Verder vindt men er de welbekende karperzalm Astyanax fasciatus, een karperachtige Dionda sp. en de meerval Ictalurus mexicanus. Er zijn eveneens andere cichliden terug te vinden, zoals Herichthys steindachneri (enkel onder de tamasopo-watervallen), Herichthys labridens (witte labridens) en de uitgezette Afrikaanse cichlide Oreochromis aureus.
Verzorging
Herichthys tamasopoensis is een robuuste en resistente cichlide. Ze kunnen het best in vrij hard alkalisch water gehouden worden. Eén koppel kan gehouden worden in aquaria vanaf 1 meter lengte. Deze zal ingericht worden met door stenen gevormde grotten en kienhout. Eventueel kunnen enkele planten worden aangebracht, alhoewel deze in hun biotoop niet voorkomen.
Deze vissen zullen allerlei soorten voer aannemen, maar gezien zij overwegend herbivoor zijn in hun natuurlijk habitat, is vegetarisch voer welkom. In hun natuurlijk milieu werd vastgesteld dat de vissen zich tijdens de droge tijd hoofdzakelijk voeden met de algen die zich dan vormen door het sterk verlaagd waterpeil, waardoor de temperatuur en doorzichtigheid van het water toeneemt. De vissen gaan er op dat ogenblik ook gezonder en kleurrijker uitzien.
Herichthys tamasopoensis valt in het aquarium best mee qua agressiviteit, doch laat hij tijdens de broed wel duidelijk zien dat hij uit de Herichthys-familie komt, door zijn vastberadendheid bij het beschermen van zijn nageslacht, waarbij hij echter eerst zal dreigen alvorens tot een snelle kordate aanval over te gaan om hierna onmiddellijk terug te keren naar zijn kroost.
Men kan H. tamasopoensis makkelijk samenhouden met levendbarenden, die door deze cichlide met rust wordt gelaten en ook eventuele schuwheid van deze cichlide zal wegnemen. Mijn halfwasexemplaren laten zelf de jongen van de levendbarenden met rust. Ze tonen hier totaal geen interesse in ze op te peuzelen.
Kweek van de Herichthys tamasopoensis
De kweek van de Herichthys tamasopoensis gaat vrij gemakkelijk. Best plaatst men enkele jong exemplaren bij mekaar en laat men hieruit paren opgroeien. Beide ouders nemen de verzorging voor hun rekening. Jongen kunnen worden opgekweekt met artemia-naupliën en stofvoer.
In hun biotoop gaan de mannetjes een territorium uitkiezen van ongeveer 1m in doorsnede. Eenmaal een territorium bemachtigd, worden ze benaderd door de vrouwtjes en begint de balts. Paren zullen dan in een meestal een oppervlak met een doorsnede van niet meer dan 10 cm zuiveren in een paaiplaats die meestal een rotsspleet is. Hierop volgend leggen ze 200 tot 300 eitjes, voorzien van hechtorganen.
Na het 2 tot drie dagen van het gekende bewaaieren komen de larfjes uit en worden ze naar de eerder uitgegraven nestkuiltjes gebracht, waar ze blijven tot hun dooierzak opgebruikt is en ze gaan zwemmen.De jongen voeden er zich met algen en detritus.
Dit in de natuur voorkomende broedgedrag is tevens in het aquarium waarneembaar, waar de vissen meestal voor een door stenen gevormde grot gaan kiezen om er hun eitjes af te zetten tegen de zij- of bovenwand. Net zoals bij andere cichliden, heb ik al vastgesteld dat de jongen aan de soms met algen begroeide achterwand van het aquarium gaan hangen, waar ze zich dan waarschijnlijk aan deze algen tegoed doen. Het is dus zeker niet uit den boze als de achterwand niet algenvrij is.
Herichthys tamasopoensis is extreem zeldzaam in de hobby en ik hoop met dit artikeltje deze mooie Mexicaanse cichlide wat bekendheid te geven. De vis heeft een prachtige broedkleur, maar zelf de bescheiden neutrale kleuring is aantrekkelijk door z’n vele mooie geel tot blauwe iriserende stipjes. Voor mij, één van m’n favorietjes die in m’n bakken rondzwemmen.
Video
Auteur
Pascal Ribbens
Copyright foto’s
Copyright (C) 2007 by Ribbens Pascal (originele website niet meer online)
Bronnen
– Herichthys tamasopoensis Artigas Azas, 1993, Een nieuwe cichlide uit Mexico, Het Cichliden Jaarboek Volume 3
– Amerikanischer cichliden II (Dr. Wolfgang Staeck – Horst Linke)
– het internet
– Eigen ervaring
