De gangbare mantra is dat tropische vissen “stabiliteit” en “constantheid” van pH en temperatuur nodig hebben. Er wordt verondersteld dat elke snelle verandering van meer dan 0,2 pH of 2 graden temperatuur de vissen zal “schokken”, “stressen” en mogelijk doden. Dit idee is een mythe. Experimenten en wetenschappelijk onderzoek door de auteur en universiteiten hebben aangetoond dat dit pertinent onjuist is. Dit artikel belicht enkele van die experimenten en onderzoeken.
De mythe “Snelle veranderingen in waterparameters doden vissen” op de proef gesteld
Ik had vier aquariums met Malawi vissen. Ze zijn allemaal zeer zwaar bezet met vis, zonder stenen en weinig plastic planten. Alle aquaria stonden op een druppelwaterverversingssysteem met hard bronwater met een pH-waarde van 8,2 en werden gehouden op 24 graden C. Ze werden allemaal zeer goed belucht. Ze waren allemaal extreem ” overgefilterd”, zowel met powerhead filters en grote K1 wervelbed opvangbakken.
Ik heb een eenvoudig experiment opgezet met deze vier zwaarbezette aquaria. Ik haalde twee van de aquaria van het druppelsysteem (hard bronwater) en zette een “vuilnisbakconditioneringssysteem” op, waarbij het waterverversingswater voor deze twee aquaria RO-water was dat op 6,5 pH en 70 TDS werd gebracht met zoutzuur en zout. De twee aquaria die niet meer op het druppelwaterverversingssysteem stonden, werden vervolgens op 6,5 pH gebracht en ongeveer zes maanden op die pH gehouden.
Een van de zuur aquariums en een van de druppel aquariums werd toen in temperatuur verhoogd tot 28 graden. De andere twee aquaria mochten zakken tot wat mijn kamertemperatuur gaf. Het bleek dat mijn kamertemperatuur (normaal 26 graden) een stabiele 22 graden gaf in de twee aquaria met goede beluchting.
Vervolgens voerde ik een zeer informele test uit waarbij ik ongeveer 30 tot 50 vissen uit de netten haalde en ze willekeurig over de vier aquariums verplaatste. Ik deed dit minstens één keer per dag, telkens als ik in de buurt van de aquaria was en niets te doen had. Ik verplaatste bijvoorbeeld tien vissen van bak één naar bak twee, tien vissen van bak vier naar bak drie, tien vissen van bak twee naar bak vier en tien vissen van bak drie naar bak één.
Dit netten en uitzetten was vrij gemakkelijk in de overbevolkte bakken met weinig of geen decoraties. De overbezetting zorgde ervoor dat territoriale agressie in geen enkele bak voorkwam en maakte het netten en verplaatsen van vissen gemakkelijk.
Het netten en verplaatsen was gewoon “net en plons” zonder enige “conditionering”. Dit was een temperatuurschok van 28 naar 2 of 22 naar 28 en een pH-schok van 6,5 naar 8,2 of 8,2 naar 6,5, allemaal in willekeurige combinaties. Dit waren letterlijk duizenden vissen die over een periode van zes maanden werden gevangen. GEEN van de vissen ging dood of leek zelfs maar last te hebben van de bewegingen. GEEN. NUL ! En vergeet niet dat het Malawimeer bekend staat om zijn zeer stabiele temperatuur en pH.
Universitair onderzoek naar temperatuur- en pH-schokken bij vissen
Een onduidelijke maar relevante referentie staat in het artikel “Saprolegniasis (Winter Fungus) and Branchiomycosis of Commercially Cultured Channel Catfish”, Durborow et. al., 2003.
“In experimentele onderzoeken is aangetoond dat een snelle daling van de watertemperatuur (van 72o F naar 54o F, of van 22o C naar 12o C, in 24 uur) het immuunsysteem van de vis aantast, een verlies van slijm uit de huid veroorzaakt en de slijmproductie door gobletcellen in de huidlagen tijdelijk onderdrukt “.
Dus een temperatuurdaling van 18 graden F. (10 graden C) veroorzaakte enkele relatief kleine tijdelijke veranderingen bij de vissen (merk op dat ze er niet dood aan gingen!). Dat klopt, 18 GRADEN verandering veroorzaakte kleine veranderingen die omschreven zouden kunnen worden als “shock”! Dit is niet de 2 graden gevoeligheid die wordt beweerd door alle “experts” van de sociale media.
Een ander onderzoek is “Evaluation of pH Shock on Hatchery-reared Rainbow Trout”, Witschi et. al. 2011.
“Het effect van het overbrengen van in de kwekerij gekweekte regenboogforel (Salmo gairdneri) van water met een pH van 7,2 naar water met pH’s variërend van 8,5 tot 10,0 werd geëvalueerd in 48 uur durende tests. Alle vissen overleefden in de controle (pH 7,2) en bij pH 8,5. De overleving bedroeg 88% bij pH 9,0, 68% bij pH 9,5, en O bij pH 10,0. Na de blootstelling van 48 uur werden de overblijvende testvissen gevoederd met hun gebruikelijke korrelvoer. De forellen in de controlegroep en de vissen die bij pH 8,5 gehouden werden, aten goed. Slechts een paar van de vissen die bij pH 9,0 werden gehouden, en geen van de vissen die bij pH 9,5 werden gehouden, aten.”
Dus een onmiddellijke verandering van 7,2 pH naar 8,5 pH had geen effect op regenboogforel. Dit is een verandering van 1,3 pH zonder effect. Dat klopt, een pH-verandering van 1,3 veroorzaakte geen problemen. En regenboogforel is een bekende gevoelige vis.
Onderzoekers kunnen de hoeveelheid van een stof genaamd “Heat Shock Proteins” (HSP’s) in de interne organen van vissen meten. Meetbare niveaus van deze proteïnen duiden op een toename van het stressniveau van een vis. Universitaire onderzoekers ontdekten dat plotselinge opwaartse temperatuurstijgingen meetbare hoeveelheden HSP veroorzaakten op de volgende niveaus: 14 graden F (Airaksinen et. al. 1998), 22 graden F (Basu N. et. al. 2001), 27 graden F (Curries S. et. al. 2000).
Deze 14, 22 en 27 graden F is nauwelijks de 2 graden F die veel hobbyisten als levensbedreigend voor tropische vissen schijnen te beschouwen. En hoewel de proteïnen omhoog gingen, ging geen van de vissen dood of kreeg ernstige problemen door de radicale temperatuurverschillen.
Er was een oud onderzoek (Wiebe, 1931) waarbij verschillende vissoorten uit meren met een pH van 4,4 tot 6,4 werden gehaald en in meren met een pH van 8,2 tot 8,7 werden gezet. Verschillende soorten die in de meren met een hoge pH leefden , werden vervolgens overgebracht naar de meren met een lagere pH. De vissen verdroegen de extreme verschuivingen zonder sterfte of “shock”.
Een minder dan perfecte studie
Een ander artikel gebruikte een gewone aquariumvis, de Roodbuik Pacu, om plotselinge thermische en pH-schokken te testen. Het onderzoek was “Acceptance of Thermal and pH Shock on Red Belly Pacu (Piaractus brachypomus) in Adverse Rapid Environmental Conditions”, Yahiya et. al., 2020.
In deze studie was er geen sterfte toen de Pacu’s zeer plots van 820 F (280C) naar 730 F (230C),640F (180C), 910F (330C) en1000F (380C) gingen (“net en plop”). De vissen vertoonden enkele beperkte gedragsveranderingen, maar die verdwenen relatief snel. Dit zijn veranderingen van90F (50C) en180F (100C) zonder sterfte of blijvend effect. Dit is veel meer dan de20F die door sommige aquariumgoeroes op sociale media als probleem wordt genoemd.
Deze studie mat ook het verschil in vissterfte wanneer de Pacu pH “net en plop” veranderingen kreeg van 8,0 pH naar 7,0, 6,0, 9,0 en 10,0 pH. Ze kregen sterfte bij drie van deze vier snelle veranderingen. Maar er was een fundamenteel probleem met het onderzoek dat deze resultaten teniet deed. De onderzoekers plaatsten de Pacu plotseling in nieuw samengestelde wateroplossingen met als uitgangspunt kraanwater dat een harde pH-waarde had van 8,0 met 1 ppm ammoniak erin. Ze hadden RO- of gedestilleerd water moeten gebruiken.
De onderzoekers namen Pacu’s die tien dagen in water met een pH-waarde van 8,0 hadden geleefd en dompelden ze onder in water met een pH-waarde van 9,0 en 10,0. Toen ze de pH-waarde verhoogden, hadden ze een verstorende factor. Toen de pH-waarde steeg, was er een storende factor. De ammoniak werd giftig. 1 ppm ammoniak is niet zo’n groot probleem bij 8,0 pH. Maar bij 9,0 pH is de ammoniak tien keer giftiger, en het is op niveaus waarvan bekend is dat ze vissen doden. Het is geen verrassing dat ze 40% sterfte kregen bij 9,0 pH.
Bij 10,0 pH is 1 ppm ammoniak 100 keer giftiger dan bij 8,0 pH en meestal 100% dodelijk. Deze onderzoekers hadden niet verrassend 100% sterfte bij 10,0 pH. De auteurs van de studie schreven de sterfte toe aan de plotselinge pH-verandering. Die conclusie was ongegrond.
De auteurs testten ook door de Pacu’s snel in water te zetten met een veel lagere pH dan het water met een pH van 8,0 waar ze tien dagen in hadden geleefd. Bij een pH-waarde van 6,0 (een verandering van 2 punten in pH) hadden de Pacu’s een sterftecijfer van 20% en waren ze erg gestrest (hijgen enz.). Bij een pH van 7,0 was er weinig stress en geen sterfte.
Maar deze resultaten hebben nog een verstorende factor. Het gebruikte kraanwater had een hoog carbonaatgehalte. Als je een hoog carbonaatgehalte aanzuurt , komt er veel kooldioxide vrij. Grote hoeveelheden kooldioxide zijn dodelijk voor vissen (EN de vissen “hijgen”). De auteurs van het onderzoek schreven de sterfte toe aan de pH. Opnieuw was die conclusie ongegrond.
De auteurs van deze studie keken naar gedragsveranderingen zoals hijgen, samenkomen op de bodem, eetgedrag en “piping”. Nogmaals, de ammoniak en kooldioxide verstorende factoren hadden dezelfde resultaten kunnen opleveren. Dus de conclusies van het gedragsgedeelte van de pH-studie waren niet gerechtvaardigd.
Hoe dan ook, zelfs als de conclusies van het onderzoek gerechtvaardigd waren, waren de enorme veranderingen in zowel temperatuur als pH VEEL groter dan de 2 graden Celsius en 0,2 pH veranderingen waarvan sociale media “experts” beweren dat ze schadelijk zijn voor vissen.
Startpagina Aquariumscience
Bron: Aquariumscience.org – David Bogert
De auteur, David Bogert, is een gediplomeerd chemicus, iets wat alleen nuttig is in de secties over chemicaliën zoals conditioners en meststoffen. Hij heeft zo’n 43 patenten, grotendeels op het gebied van medische hulpmiddelen, wat alleen helpt bij sommige doe-het-zelf-ontwerpen. Maar hij heeft ook een groot deel van zijn leven als wetenschappelijk onderzoeker gewerkt aan literatuuronderzoek, gegevensanalyse, statistiek en een weinig begrepen vakgebied dat ‘ontwerp van experimenten’ wordt genoemd. Deze ervaring is zeer van toepassing op ALLE wetenschap over het houden van vissen. De auteur houdt al meer dan 54 jaar allerlei soorten aquaria en allerlei soorten vissen. Hij heeft momenteel tien grote en veel kleine aquaria. Maar merk op dat hij geen “expert” is in alle aspecten van het houden van aquaria. De ecologie van een aquarium is veel te complex voor iemand om een echte “expert” te zijn in alle verschillende aspecten. Men kan alleen in de tijdschriften en boeken zoeken naar relevant onderzoek in elk afzonderlijk onderwerp.
